خطر بالای زردی نوزادان در مادران دیابتی
زردی، یکی از مشکلاتی است که نوزادان و خانواده های آن ها را در بدو تولد درگیر خود می کند و گاهی موجب نگرانی های عمده ای می شود. محققان، لزوم توجه بیشتر به روند بارداری مادران دیابتی را برای مقابله بهتر با این پدیده در نوزادان مورد تأکید قرار داده اند.
زردی در در هفته اول عمر کودکان، امری شایع بوده و در 60 درصد نوزادان رسیده و 80 درصد نوزادان نارس اتفاق می افتد. درصورتی که سطح «بیلی روبین» سرم خون نوزاد از 5 میلی گرم درصد بیشتر شود، زردی نوزادی قابل رؤیت می شود. این مشکل در اغلب موارد فیزیولوژیک بوده و نیاز به اقدام خاصی ندارد. بااین حال در برخی موارد می تواند نشانه یک بیماری مهم بوده و عوارض خطرناکی مانند آسیب به مغز را ایجاد کند که خود ممکن است به معلولیت در تمام عمر منجر شود!
یکی از مواردی که ممکن است باعث زردی در نوزادان شود، ابتلای مادران به دیابت است. نوزادان چنین مادرانی اغلب دچار مشکلات متعددی ازجمله نارسی و عوارض آن، هیپوگلیسمی یا افت قند خون، ماکروزومی یا رشد بیش ازحد جنین و بالاخره زردی می شوند. جنین در مادر مبتلابه دیابت بارداری، در محیطی کاملاً متفاوت از یک جنین با مادر سالم قرار دارد. در این وضعیت، گلوکز، آلانین و اسیدهای چرب آزاد به مقدار زیاد از مادر به سمت جنین انتقال می یابند. بنابراین غلطت انسولین در کیسه آب افزایش پیدا می کند که نوعی پاسخ جبرانی جنین به افزایش این موارد در کیسه آب است و می تواند منجر به مشکلات متعددی شود.
با توجه به این زمینه و شیوع بالای زردی ناشی از دیابت مادر در کودکان، گروهی از محققان دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی مشهد و دانشکده پزشکی دانشگاه آزاد اسلامی واحد تنکابن تلاش کرده اند تا در قالب فعالیتی پژوهشی، فراوانی و مشخصات نوزادان مبتلابه زردی مادران دیابتی را مشخص کرده و با نوزادان مبتلابه زردی با علت نامشخص مقایسه کنند.
به این منظور، اطلاعات 2800 نوزاد 2 تا 14 روزه مبتلابه زردی مراجعه کننده به بخش اورژانس نوزادان و یا درمانگاه نوزادان بیمارستان قائم (عج) مشهد طی سال های 1386 تا 1393 بررسی شد و 59 نوزاد مبتلابه زردی با سابقه مادری دیابت در حاملگی به طور ویژه مورد ارزیابی قرار گرفتند. سپس مشخصات زردی این نوزادان با 78 نوزاد مبتلابه زردی مراجعه کننده در همین زمان که علتی برای زردی این ها پیدا نشده بود، مقایسه شد.
بر اساس نتایج این مطالعه، متوسط سن نوزادان مبتلابه زردی در گروه با علت نامشخص حدود 44 روز و در نوزادان مبتلابه زردی با سابقه مادری دیابت حدود 6 روز بود.
همچنین بر اساس این نتایج، میانگین وزن بدو تولد نوزادان در گروه با علت نامشخص 11/3 کیلوگرم و در نوزادان مادران دیابتی 37/3 کیلوگرم بود. درواقع وزن هنگام تولد نوزادان در گروه مادران دیابتی بالاتر از گروه زردی با علت نامشخص بود.
در دو گروه، به جز میزان بیلی روبین خون، وزن نوزاد هنگام مراجعه، پاریتی و سن مادر در گروه نوزادان مبتلابه زردی مادران دیابتی بالاتر بود. همچنین سن بهبودی در گروه نوزادان مادران دیابتی و مدت بستری در گروه نوزادان مبتلابه زردی با علت نامشخص طولانی تر بود.
به علاوه، آمار زایمان سزارین در گروه نوزادان مبتلابه زردی مادران دیابتی و آمار زایمان طبیعی در گروه نوزادان مبتلابه زردی با علت نامشخص، بالاترین میزان را داشت.
به طورکلی، نتایج این مطالعه نشان داد که نوزادان مبتلابه زردی مادران دیابتی در مقایسه با نوزادان مبتلابه زردی با علت نامشخص، در معرض خطر وزن بالای هنگام تولد، مدت بستری طولانی تر در بیمارستان، بهبودی دیرتر، زایمان زودرس، مشکلات دوران بارداری، زایمان سزارین و معاینات فیزیکی غیرطبیعی قرار دارند.
با توجه به این نتایج، محققان توصیه می کنند که در بارداری های پرخطری مثل بروز دیابت در بارداری، توجه ویژه و افزایش مراقبت های دوران بارداری، کنترل و پیگیری مناسب مادران طی این دوره و مدیریت صحیح زایمان و همچنین پایش مناسب نوزادان به ویژه ازنظر زردی، می تواند به ارتقای سطح سلامت نوزادان مادران دیابتی کمک کند.
راز جذابیت
چیزی که افراد را جذاب می کند، ظاهر فرد نیست. بلکه درون آن ها ست که آن ها را به آدم هایی جذاب تبدیل می کند.
همه دوست دارند شخصیتی دوست داشتنی داشته باشند و 99 درصد آدم ها فکر می کنند که همین طور است. مردم شخصیت هایی را که مهربان و دلسوز هستند، دوست دارند و به آن ها احترام می گذارند.
اما برخی آدم ها این گونه نیستند. خیلی رفتارها یا عادت ها وجود دارد که آدم ها را جذاب نمی کند. به همین دلیل برخی آدم ها جذاب نیستند یا آزار دهنده هستند! هیچ کس دوست ندارد چنین افرادی را در کنار خود داشته باشد.
در این مقاله چند رفتار و مشخصات افرادی را که شخصیت جذابی ندارند، برای شما توضیح می دهیم:
خودشیفته بودن
بیشتر افرادی که خودشیفته هستند، نمی دانند که این ویژگی آزاردهنده است.
این گونه افراد فقط روی خودشان تمرکز دارند. موقع صحبت کردن فقط درمورد خودشان صحبت می کنند و به حرف افراد دیگر در جمع توجهی نشان نمی دهند. فکر می کنند فقط خودشان مهم هستند و بقیه باید فقط به آنها توجه کنند. اینگونه افراد اصولا انتقادپذیر نیستند. اگر به این افراد شباهت دارید، وقت آن است که تغییر کنید! هیچ کس دوست ندارد با فردی که فقط به خود اهمیت می دهد، دوست باشد.
توجه ند اشتن به زیبایی درونی
با کمال تعجب، زیبایی اصلی از قلب انسان ها جاری می شود. چیزی که اهمیت بسیار کمتری دارد، فیزیک ظاهری شماست. شاید در نگاه اول این گونه نباشد، اما کمی بعد همه اطرافیان متوجه این موضوع خواهند شد افرادی که بیشتر به زیبایی های بیرونی و فیزیکی اهمیت می دهند، متاسفانه شخصیت جذابی ندارند.
به آینه نگاه کنید! با خود روراست باشید و به عمق وجودتان دقت کنید. انسان زیبایی می بینید یا خیر؟
در رقابت بودن با دیگران
آیا شما همیشه دوست دارید بهتر از تمام آدم های دور و بر خود باشید و دیگران به شما غبطه بخورند؟
اگر اینگونه است، شما آدم جذابی نیستید. شما باید بیشتر به دوستان تان اهمیت دهید و بگذارید آن ها هم خودی نشان دهند. به عنوان مثال وقتی کسی می گوید من می توانم 1 متر بپرم نگویید: واقعا ؟ اما من می توانم 1 متر و 10 سانتی متر بپرم. در عوض بگویید: واقعا؟؟ این فوق العاده است. من به تو افتخار می کنم.
دوست شان را به چشم دوست نمی بینند!
افرادی که شخصیت جذابی ندارند، این گونه هستند که معمولا با همه افراد می جنگند. چه دوست و چه دشمن. به جای اینکه با دوستان شان باشند و از با آن ها بودن لذت ببرند، مدام مواظب این هستند که کسی در حق آن ها بدی یا دشمنی نکند. دوستان شما قطعا دشمنان شما نیستند. آن ها یاران شما هستند. زمانی که این موضوع را قبول کنید، با خیال راحت از بودن با آن ها خوشحال خواهید بود.
خوشبختی را نمی توان دزدید
براستی چه درمانده اند آنها که چشم تنگ شان را به پنجره های روشن و آفتابگیر کلبه های کوچک دیگران دوخته اند... و چقدر خوب است، چقدر خوب است که ما - تو و من- هرگز خوشبختی را در خانه همسایه جست وجو نکرده ایم. این حقیقتاً اسباب رضایت خاطر و سربلندی ماست که بچه های مان هرگز ندیده و نشنیده اند که ما از رفاه دیگران، شادی های دیگران، داشتن های دیگران، سفره های دیگران و حتی سلامت دیگران، به حسرت سخن گفته باشیم و من، هرگز، حتی یک نفس شک نکرده ام که تنها بی نیازی روح بلند پرواز تو این سرافرازی و آسودگی بزرگ را به خانه ما آورده است... تو با نگاهی پرشوکت و رفیع - همچون آسمان سخی - از ارتفاعی دست نیافتنی، به همه ما آموختی که می توان از کمترین شادی متعلق به دیگران، بسیار شاد شد؛ بدون توقع تصرف شادی یا سهم خواهی از آن.
من گفته ام، و تو در عمل نشان داده ای:
خوشبختی را نمی توان وام گرفت. خوشبختی را نمی توان برای لحظه ای نیز به عاریت خواست.
خوشبختی را نمی توان دزدید.
نمی توان خرید، نمی توان تکدی کرد...
بر سر سفره خوشبختی دیگران، همچو یک مهمان ناخوانده، حریصانه و شکم پرورانه نمی توان نشست و لقمه ای نمی توان برداشت که گلوگیر نباشد و گرسنگی را مضاعف نکند. پرنده سعادت دیگران را نمی توان به دام انداخت، به خانه خویش آورد و در قفسی محبوس کرد؛ به امید باطلی، به خیال خامی. خوشبختی، گمان می کنم، تنها چیزی است در جهان که فقط با دست های طاهر کسی که به راستی خواهان آن است، ساخته می شود و از پی اندیشیدنی طاهرانه. البته ما می دانیم که همه گفت وگو های مان در باب خوشبختی، صرفاً مربوط به خوشبختی در واحدی بسیار کوچک است، نه خوشبختی اجتماعی، ملی، تاریخی و بشری... برای رسیدن به آنگونه خوشبختی - که آرمان نهایی انسان است - نیرو، امید، اقدام و اراده مستقل فردی راه به جایی نمی برد و در هیچ نامه ای هم، حتی اگر طوماری بلند باشد، نمی توان درباره آن به درستی سخن گفت.
عزیز من!
خوشبختی امروز ما، تنها به درد آن می خورد که در راه خوشبخت سازی دیگران به کار گرفته شود. شرط بقای سعادت ما این است و همین نیز علت سعادت ماست.
یک روز از من پرسیدی:
«کی علت و معلول، کاملاً یکی می شود؟ » و یادت هست که من، در جا، جوابی نیافتم که بدهم.
بسیار خوب!
پاسخت را اینک یافته ام...
خواب کودکان و نوزادان
یک نوزاد شبانه روز به طور متوسط ۱۶ الی ۱۷ ساعت می خوابد. با بالاتر رفتن سن، بتدریج نیاز به خواب در کودک کم می شود و در 13 تا 15 سالگی به 8 ساعت و نیم می رسد. از حدود چهار ماهگی خواب شب و روز کودک از هم جدا می شود. در حدود دو سالگی اغلب کودکان از خوابیدن اکراه دارند و در برابر خوابیدن مقاومت می کنند. بسیاری از آنها نیمه های شب بیدار می شوند واین بیداری همراه با اولین رویاهایی است که می بینند و اغلب کودکان از تاریکی و تنهایی شب اظهار ترس می کنند. خواب بعد از ظهر در حدود سه سالگی کمتر می شود یا می تواند حذف شود.
بیش از حد خسته است
کودکان نوپا و پیش دبستانی، اگر به میزان کافی نخوابند، می توانند تحریک پذیر باشند و این باعث می شود برخی کودکان حتی بیشتر از قبل، در برابر خوابیدن مقاومت کنند. کودکان نوپا و پیش دبستانی، به ۱۱ تا ۱۴ ساعت خواب در هر ۲۴ ساعت نیاز دارند. در این سنین، داشتن یک برنامه منظم و دقیق برای خوابیدن، بیدار شدن، چرت زدن و همچنین وعده های غذایی و زمان بازی مناسب برای کودکان، امری بسیار مهم و اساسی است.
کابوس و وحشت شبانه
خواب های بد معمولا بی ضرر هستند. این نوع خواب ها به طور معمول در انتهای دوره نوجوانی پایان می یابند. اگر فرزند شما شب ها کابوس می بیند، شاید از چیزی بشدت می ترسد. اجازه دهید برای شما از دلیل ترسش حرف بزند. هنگامی که فرزندتان کابوس دید، او را دلداری دهید. در صورتی که کابوس های فرزندتان ادامه داشت، با متخصص اطفال مشورت کنید.
دلایل بدخوابی نوجوانان
چرخه خواب در دوران نوجوانی و بلوغ تغییر می کند.
نوجوانان عصرها هوشیارتر و صبح ها خواب آلوده تر هستند.
با ساعت جدید بدن نوجوان کنار بیایید.
به او اجازه دهید تکالیفش را شب ها انجام دهد و اگر برایش امکان دارد، صبح ها دیرتر از خواب بلند شود.
نوجوانان به حداقل 8 ساعت و نیم خواب در روز نیاز دارند.
از دولت عشق
عشق را نباید برون از خود بیابید. محبت را در درون خود کشف کنید واز طریق اندیشه، کلام، اعمال و دعاهای تاکیدی خویش به بیرون افکنید؛ چون به این کار ادامه دهید، به قدرت کامیابی بخش محبت پی می برید و از دولت عشق در رابطه خود با همگان پیروز و بر همه اوضاع و شرایط مسلط می شوید.
از دولت عشق، کاترین پاندر، ترجمه گیتی خوشدل
طعم تلخ گذشته
هر آنچه در گذشته ما اتفاق افتاده و هر تصميمي كه گرفته ايم، در زمان خودش درست بوده است.
هر تصميمي كه مي گيريم، به صورت ناهشيار براي اين است كه جلوي ضربه هاي جديد را بگيريم و ممكن است بعدتر ها كه به گذشته مان نگاه كنيم، خنده مان بگيرد و به خودمان بگوييم، چقدر تغيير كرده ايم و چقدر جدي گرفته بوديم!
ما مي توانيم به خودمان در گذشته مان بخنديم، شبيه مادري كه حالا وقتي به گذشته كودكش نگاه مي كند، با او مي خندد و با او خاطرات تلخ و شيرينش را مرور مي كند، اما حق نداريم خودمان را سرزنش كنيم!
هيچ گاه براي گذشته اي كه داشته ايد و تصميم هايي كه گرفته ايد، آدم هايي كه وارد زندگی تان كرده ايد و آدم هايي كه از زندگی تان حذفشان كرده ايد، خودتان را سرزنش نكنيد.
به نظر من هر چه كه در گذشته ما بوده، ارزشمند است؛ حتي اگر امروز با مرور خاطراتمان طعمِ اشتباه را حس مي كنيم. اين طعم يك طعم خيالي است و اشتباهي وجود ندارد.
زندگي در هر زمان، در درست ترين حالت خودش ادامه دارد. طعم تلخي كه حس مي كنيم، به اين علت است كه براي همه ما سخت است كه پيش بيني هايمان درست از آب در نيايد. در واقع احساس بد به اين دلیل است كه نمي خواهيم قبول كنيم تصويرهايي كه در ذهن مان از آدم ها و موقعيت ها ساخته ايم، با واقعيت منطبق نيست!
ما آدم هايي هستيم كه سخت مي توانيم واقعيت ها را بپذيريم. پس سخت مي توانيم تفاوت تصوير ذهني مان را با واقعيت بپذيريم اگر صبور باشيم و اجازه دهيم كه با تجربيات و اتفاقاتي كه رخ مي دهد، جلو برويم و تصميم بگيريم، هر بار آماده تر مي شويم كه تصويرهاي مان از جهان و موقعيت ها حقيقي تر شوند.
اگر خودمان را در گذشته مان سرزنش نكنيم، روزي مي رسد كه با تصويرهايي از پيش تعيين شده به استقبال آدم ها، روابط و موقعيت ها نمي رويم، بلكه اجازه مي دهيم آنها همان طور كه هستند، جلو بيايند و در ذهن ما بنشينند.
با همين تغييرات كوچك، اما عميق است كه ديگر از آدم ها توقع نداريم شبيه تصاوير ذهني ما باشند و با پيش بيني هاي عجيب مان به موقعيت هاي پيش رويمان نگاه نمي كنيم.
به آدمي كه در گذشته بوده ايد، نگاه كنيد. آيا مي بينيد كه چقدر تلاش كرده تا ضربه نخورد؟ آيا مي بينيد چقدر زيبا دوام آورده و تصميم هايش را گرفته؟ آيا مي بينيد چقدر دوست داشتني است؟ امروز شما شايد متوجه شويد كه او دچار اشتباه محاسباتي شده، اما تنها با «درك امروزتان» مي توانيد اين مسئله را تشخيص دهيد و اين درك را مديون تصميم هايتان در گذشته هستيد!