معاون وزیر در توسعه مدیریت و سرمایه انسانی در گفت و گو با مشعل
صدایتان را می شنویم
مهدی علی مددی با سابقه نزدیک به 20 سال فعالیت در حوزه منابع انسانی از تاریخ 21 شهريور، با صدورحکمی از سوی وزیر نفت، به عنوان معاون وزیر در توسعه مدیریت و سرمایه انسانی منصوب شد تا چهره ای از دل کارکنان به معاونت مرتبط با نیروی انسانی راه یابد که خود را نماینده و خادم کارکنان صنعت نفت می داند. می توان گفت یکی از سخت ترین و پر چالش ترین بخش های صنعت نفت در بدو ورود وزارت نفت دولت سیزدهم، همین معاونت است؛ به این دلیل که نیروی انسانی این صنعت با انباشت مطالبات و مشکلاتی مواجه بود که امیدی به حل آنها وجود نداشت. با این حال، با گذشت 6 ماه از عمر وزارت نفت دولت سیزدهم، بخش مهمی از این مشکلات مرتفع شده و تلاش برای رسیدگی به سایر آنها نیز در حال انجام است. هفته نامه «مشعل» با مهدی علی مددی، معاون وزیر در توسعه مدیریت و سرمایه انسانی، در دفترکار وی واقع در طبقه چهاردهم ساختمان وزارت نفت که حال و هوای اقماری دارد و تصاویر دوران فعالیت وی در مناطق عملیاتی لاوان و خارگ در آن به چشم می خورد، گفت وگو کرده است. او که معتقد به خرد جمعی است، می گوید: تلاش می کنیم همانند تیم گذشته، یک نفر پشت درهای بسته، برای همه تصمیم نگیرد و ابلاغ نکند. اعتقاد ما بهره گیری از خرد جمعی و بدنه کارشناسی کارکنان است تا از این مسیر بتوانیم چالش ها را مرتفع کنیم. علی مددی با احیای شورای مدیران منابع انسانی، برای تمامی مشکلات کارکنان برنامه دارد و در این گفت وگو به تاکید وزیر نفت مبنی بر تلاش مجدانه در رفع مشکلات نیروی انسانی، تصمیم گیری درباره هر طرح و پیشنهادی که به نفع نیروی انسانی است و برخورداری از حمایت شخص مهندس اوجی در این راه اشاره می کند. ضمن اینکه غالب مشکلات و برنامه های تمهید شده برای رفع آنها نیز در این مصاحبه بیان شده است. متن کامل این گفت وگو در ادامه می آید.
جناب مهندس، بعد از انتصاب شما، این موضوع مطرح بود که از دل کارکنان در این سمت قرار گرفتید. پیش از این در چه بخش هایی مشغول فعالیت بودید؟
مهدی علی مددی متولد 2 شهریور سال 1355 در شهر قم هستم. توفیق خدمتگزاری من در صنعت نفت از سال 1381 و با شروع کار در اداره تامین نیروی انسانی شرکت ملی نفت ایران همراه بود. سمت هایی همچون کارشناس جذب و استخدام، مسؤول برگزاری مصاحبه های استخدامی، کارشناس جذب فارغ التحصیلان دانشگاه صنعت نفت، کارشناس و مسؤول جذب فارغ التحصیلان ممتاز دانشگاه های برتر و کارشناس جذب فارغ التحصیلان بورسیه طرح ضربتی صنعت نفت را به عهده داشتم. بعد از چند سال، به عنوان رئیس کاریابی کارکنان شرکت ملی نفت ایران در اداره تامین نیروی انسانی مشغول فعالیت بوده و بعد از دو سال، ریاست استخدام کارکنان شرکت ملی نفت ایران را عهده دار شدم و بعد از آن به مدت سه ماه در مجموعه شرکت نفت و گاز پارس به عنوان مامور در حوزه منابع انسانی فعالیت داشتم. به مدت دو سال (1390) هم مدیر توسعه منابع انسانی شرکت مهندسی و توسعه نفت بودم. با تغییر دولت و با توجه به شرایط شغلی و زندگی ترجیح دادم در بخش عملیات به صورت اقماری در شرکت نفت فلات قاره فعالیت کنم و توفیق این را داشتم که بهترین دوران زندگی کاری خود را در این شرکت و به صورت اقماری انجام وظیفه کنم. 5 سال در منطقه عملیاتی لاوان و پس از آن به مدت سه سال در منطقه عملیاتی خارگ توفیق خدمت داشتم. در لاوان از ابتدا فعالیتم را به عنوان کارشناس در سمت کارشناس آموزش و برنامه ریزی نیروی انسانی شروع کردم؛ بعد از دو سه سال اعتماد کردند و به عنوان معاون امور اداری منطقه لاوان مشغول فعالیت شدم. در این دوره توفیقات ارزشمند و تجربیات بسیار خوبی نصیب بنده شد که همه آنها متاثر از لطف خدا بود. در دوره فعالیت اقماری، با همکاران شاغل در سکوها، که در شرایط سخت کار می کنند، ارتباط برقرار کردم. در دورانی که رئیس استخدام و کاریابی بودم، به افراد می گفتم اقماری تشریف می برید یا می توانید کار کنید؟ به محض دریافت پاسخ مثبت، ما هم سریع ایشان را برای اشتغال به کار به شرکت های دارای شرایط اقماری معرفی می کردیم. اینکه آنها با چه مشکلات و سختی هایی پس از آن همراه می شدند، هیچ گاه برای ما قابل لمس نبود تا اینکه خودم توفیق اشتغال در مناطق اقماری صنعت را به دست آورده و متوجه شدم که در شرایط سخت کار اقماری، هم فرد و هم خانواده ها با مشکلات متعددی روبه رو می شوند و بدون شک، اگر همراهی همسر و فرزندان نباشد، این مشکلات دو چندان می شود.
کار اقماری افزون بر دوری از خانواده با چه مشکلاتی همراه است؟
کار اقماری سختی های زیادی دارد، بویژه اگر فعالیت روی سکو باشد، این سختی مضاعف می شود. گاه برای رسیدن به سکوی سلمان، هفت ساعت سوار بر شناور بودیم تا به مقصد برسیم و البته حرکت با هلیکوپتر هم سختی های خاص خودش را دارد.
با توجه به اینکه من دو مسیره بودم، ابتدا باید به تهران می آمدم و شب زودتر حرکت می کردم که شرایط سختی بود. گاهی پیش می آمد که در فرودگاه می خوابیدیم تا نوبت پرواز برسد. آن دوره را همیشه به خاطر دارم. در تمامی این موقعیت ها، دوری از خانواده از نظر روحی بسیار فشار زیادی را در پی داشت. زمانی که فعالیت به شکل اقماری را شروع کردم، فرزند پسرم حدود 4 ساله بود و وابستگی زیادی به من داشت. به هر حال تجدید خاطرات سخت است؛ اما فرزندان بسیار آسیب می بیند.
کار در معاونت توسعه و مدیریت و سرمایه انسانی وزارت نفت سخت تر است یا اقماری؟
مسلما کار اینجا (معاونت توسعه مدیریت و سرمایه انسانی وزارت نفت) سخت تر است. من همیشه می گویم که تصمیم در خصوص نیروی انسانی بدون دخالت دادن خود آنها کاری بس دشوار است. به همین دلیل ما سعی کردیم ارتباط مناسبی با مناطق عملیاتی داشته باشیم تا بتوان مشکلات را مستقیما دریافت کرده و در تصمیم گیری در نظر گرفت. افزون بر آن حضور ما در مناطق عملیاتی باعث شناسایی مشکلات می شود. ما سعی می کنیم به مانند گذشته، یک فرد پشت درهای بسته برای همه پرسنل با همه شرایط تصمیم نگیرد و ابلاغ نکند. اعتقاد ما بر بهره گیری از خرد جمعی و بدنه کارشناسی کارکنان است تا از این مسیر بتوانیم چالش ها را مرتفع کنیم.
پس الان هم خانواده را کمترمی بینید؟
بله. فکر می کردیم اگر از اقماری بیاییم، بیشتر می توانیم کنار خانواده باشیم. در حالی که خانواده به ما اعتراض می کنند که دوره فعالیت اقماری، چند روز به صورت کامل شما را می دیدیم؛ اما الان اصلا نمی توانیم شما را ببینیم.