در زمینه خودکفایی و ساخت داخل چه گام های دیگری برداشته اید؟
پالایشگاه تبریز بر اساس سه مدل مدیریت می شود؛ یکی از آنها استخراج ماهانه گزارش بر اساس مدل BSD است که از چهار منظر مالی، مشتری، رشد و یادگیری و فرآیند ارزیابی می شود.
در سطح کشور بحث خودکفایی در تامین قطعات یدکی بالای 92 رسیده است، اما از نظر تجهیزات عقب هستیم و دلیل آن به کمبود تقاضا باز می گردد. اکنون کمپرسورها و پمپ ها به وفور در کشور تولید می شود.
از نظر تجیهزات نزدیک به 60 درصد آنها ساخته می شود، ضمن آنکه در کنار استفاده از توان شرکت های دانش بنیان داخلی از شرکت های منطقه تبریز نیز استفاده کرده ایم. سال گذشته 50 درصد قطعات خریداری شده استانی بوده است. پالایشگاه تبریز را به پایگاهی تبدیل کرده ایم تا هر شرکت دانش بنیانی که ادعایی در تولید داشته باشد، ایده های خود را در آن اجرا کنند. برخی شرکت ها پیشنهاد اولیه ساخت تجهیزات را داده اند که پس از ساخت، در پالایشگاه استفاده شده است.
بسیاری از تجهیزات مورد نیاز را خودمان تولید می کنیم و اکنون بومی سازی در سطح ملی و بومی منطقه ای داریم.
واحد بنزین سازی سال 1392 در پالایشگاه تبریز تاسیس شد و تنها پالایشگاهی است که برخی محصولات را به صورت خاص تولید می کند. از جمله این محصولات، استخراج بنزن از بنزین است که هیچ پالایشگاهی در کشور آن را تولید نمی کند.
زمان احداث واحد بنزین سازی نزدیک به 27 درصد تجهیزات مورد نیاز از شرکت های داخلی خریداری شد، ضمن آنکه 50 درصد تجهیزات مورد نیاز برای راه اندازی واحد تصفیه بنزین یورو 5 از شرکت های دانش بنیان تهیه شده است.
اکنون به مانعی برخورد کرده ایم که حمایت از صنعت داخلی مرزی دارد و زمانی که به صورت ضربتی می خواهیم تعداد زیادی پتروپالایش در کشور ایجاد کنیم، نیازمند واردات هستیم. برای تامین نیازهایمان باید کارخانه های ساخت داخل نیازسنجی شوند و زمانی که ظرفیت آنها پایین است، وزارت صنعت و معدن اجازه واردات را بدهد. کارخانه ها باید در حد توانشان جلوی واردات را بگیرد.
آیا سازمان محیط زیست در زمینه اجرای طرح های زیست محیطی پالایشگاه همکاری می کند؟
همیشه این گلایه را از سازمان حفاظت محیط زیست داریم که با وجود فعالیت های زیست محیطی متنوع همواره جریمه می شویم و این روند باعث کاهش منابع مالی پالایشگاه و تاخیر در راه اندازی پروژه ها می شود. در کشور هیچ پالایشگاهی بدون فاینانس نخواهد توانست طرح جامع را انجام دهد.
برای اجرایی کردن طرح ها نیازمند همکاری اچ اس ای هستیم و جهت نوسازی بخش آتش نشانی آن 1.7 میلیارد دلار برای خرید ماشین های آتش نشانی جدید در منطقه سرمایه گذاری کرده ایم.
تنها مشکل ما کم کاری و کم لطفی سازمان محیط زیست است و برای انجام طرح های زیست محیطی نیز مجوزهای محیط زیستی می خواهیم. دولت مکلف به افزایش کیفیت فرآورده است و وزارت نفت نیز باید سوخت نیروگاه ها تامین کند و برای سوخت نفت کوره از جدیدترین دستگاه ها برای کاهش آلایندگی استفاده می کنیم.
اکنون نفت کوره که یک معضل زیست محیطی است، در عرض سه ماه به میزان چندین سال پالایشگاه آلایندگی تولید می کند و می خواهیم آن را صفر و به فرآورده اصلی تبدیل کنیم و گازوئیل پاک برای سوخت بدهیم و این امر نیازمند مجوز زیست محیطی است. در این خصوص مدیران وزارت نفت خیلی زحمت می کشند و مسئولین استانی در این دولت به خوبی ورود پیدا کرده اند.
پالایشگاه تبریز قبل از مطرح شدن به عنوان یک پتروپالایشگاه از سال ها قبل در این زمینه گام برداشته است، آیا تجربیات خود را در اختیار دیگر پالایشگاه ها قرار می دهید؟
شرکت پالایش نفت تبریز جزء معدود پالایشگاه هایی است که سیاست گذاری در مسیر پتروپالایشی شدن را نخستین بار در کشور انجام داد و سهام 50 درصد از سهام پتروشیمی تبریز را در سال 1392 خریداری کرد.
با ایجاد هم افزایی میان دو مجموعه پالایشگاه و پتروشیمی و تبادل خوراک میان آنها بهره وری هر دو مجموعه افزایش یافت.
سهولت کار در خرید سهام پتروشیمی به دلیل نزدیک بودن آن راحت تر بود، اما شرکت های دیگر امکان دارد با بعد مسافت سرمایه گذاری کنند. بعد از پالایش نفت تبریز، سال گذشته پالایشگاه اصفهان در مسیر پتروپالایشی قدم برداشت.
تجربیات خود را در انجمن صنفی صنعت پالایش برای دیگر همکاران به اشتراک می گذاریم. مهم ترین اثر آن این است که هم منافع آنی دارد و با مدیریت صحیح می توانیم تامین خوراک داشته باشیم و در گام بعد به واحدهای پایین دستی جهت می دهد.
افزون بر شرکت های دانش بنیان، مهندسان خبره ای در داخل پالایشگاه فعالیت می کنند؛ برای استفاده از استفاده حداکثری از توان آنها چه برنامه ای دارید؟
از زمان خصوصی سازی تعدیل نیرو نداشتیم و طرح ها اگر بخواهد اجرایی شود، نزدیک 500 هزار نفر به ساختار سازمانی افزوده خواهند شد. به دلیل طرح هایی که داشته ایم، ساختار سازمانی از 1400 نفر به 1600 نفر افزایش پیدا کرد. یعنی باید یکسری نیرو جایگزین افراد قدیمی و یکسری نیز برای پیشبرد طرح های جدید باید جذب کنیم. نیروهای جدید که می آیند، کارگاهی برای آنها در نظر گرفته می شود و جزء معدود شرکت هایی هستیم که به شکل استاندارد طبقه بندی را انجام می دهیم؛ یعنی رضایتمندی شغلی به لحاظ طبقه بندی ایجاد می شود.
برای استفاده از حداکثر توان نیروها نظام پیشنهادات ایجاد شد که بر اساس آن هر کارشناس و گروهی که ایده های جذاب داشته باشد، پاداشی برایش در نظر گرفته می شود و بستر دوم، استفاده از مدیریت دانش و به کارگیری تجربیات افراد ماهر است که آن را از سال گذشته پیاده سازی کردیم.
برای ماندگاری و تشویق کارکنان چه خدمات ویژه ای برای آنها در نظر گرفته اید؟
تسهیلات متنوعی برای کارکنان در نظر گرفته ایم که یکی از آنها پرداخت وام 200 میلیونی با سود 6 درصد است، ضمن آنکه به تمام افراد متاهلی که به تازگی ازدواج کرده اند، وام 100 میلیونی می دهیم و این میزان بر اساس تورم افزایش می یابد.
به مناسبت های مختلف پاداش های مختلف می دهیم. عدالت گستر هستیم و امکانات رفاهی نیز برای آنها در نظر گرفته شده است. چند بهره وری در سال نیز پرداخت می کنیم و متوسط 25 تا 30 میلیون پاداش سالانه داریم.
یکی از وظایف مهم صنعت نفت در مقابل جوامع محلی، ارائه خدمات همسو با مسئولیت اجتماعی است، در این زمینه پالایشگاه تبریز چه خدماتی ارائه داده است؟
به دلیل اینکه جوامع محلی از فعالیت های ما متضرر نشوند، همیشه در مجمع بوجه ای به نام مسئولیت اجتماعی داریم و سال گذشته 8 میلیارد تومان برای انجام مسئولیت های اجتماعی سرمایه گذاری کرده ایم که این میزان امسال به 13 میلیارد تومان خواهد رسید. از جمله مسئولیت های اجتماعی می توان به حمایت از و آزاد سازی زندانیان، افراد سیل زده و زلزله زده، نوسازی مدارس و... اشاره کرد.
تنها پالایشگاهی هستیم که تولید روغن داریم و دو خط اولیه آن را وارد کرده ایم؛ خط سوم از داخل تامین شده و خط چهارم نیز در داخل پالایشگاه در حال ساخت است.