فرصت ناب بعد از ماه رمضان را از دست ندهیم
انسان بعد از ماه رمضان، حال خوشی دارد، مثل کسی که به کربلا برود و برگردد و حال خوشی پیدا کند. چنین کسی، وقتی بعد از بازگشت از کربلا دلش هوای امام حسین(ع) پیدا کند و به هیئت برود، خیلی بیشتر از قبل، به او مزه می دهد و اگر او دلش هوایی شود، هیچ کاری نکند(مثلاً به هیئت یا جلسۀ روضه نرود) در واقع دارد این فرصت ناب بعد از سفر کربلا را از دست می دهد. در حالی که او الان وقتی به اباعبدالله الحسین(ع) سلام بدهد، خیلی بهتر از قبل جوابش را خواهند داد، چون تازه از کربلا برگشته و پاک تر و نورانی تر از قبل شده است.
عادت به خوبی ها
بعد از ماه رمضان، هیئت ها و مساجد باید رونق دیگری داشته باشند و رفتارها باید تفاوت پیدا کند. البته درباره این تفاوت و تغییر، پیشنهادهایی را می توان مطرح کرد. یکی از پیشنهادها «عادت دادن جان خود به کارهای خوب و خیر» است. امام محمد باقر(ع) می فرماید: «عَوِّدُوا أَنْفُسَکُمْ الْخَیْرَ»(الخرائج و الجرائح/2/596) یعنی خودتان را به کارهای خیر عادت دهید.
بهترین استفاده برای بعد از ماه رمضان این است که خودمان را عادت دهیم. انسان بعد از ماه رمضان «قدرت عادت کردن» پیدا می کند، چون عادت نیاز به تداوم دارد و این صفای بعد از ماه رمضان می تواند این قدرت را برای تداوم در عمل، به انسان بدهد. تداوم عمل، موجب عادت می شود. برخی از مردم تصور می کنند که عادت چیز بدی است. کلمه عادت، در بین مردم، بد جا افتاده است. در حالی که عادت به خوبی ها از سقوط انسان جلوگیری می کند و می تواند موجب رشد انسان شود. مثلاً اینکه کسی «نماز برایش عادت شده باشد» این عادت خیلی هم خوب است. البته اگر «نماز اول وقت» برای کسی عادت شود، خیلی بهتر است.
عادت به حال خوب
بعد از ماه رمضان بهترین کاری که می توانیم انجام دهیم این است که شروع کنیم خودمان را عادت دهیم؛ نه فقط به انجام «کار خوب»، بلکه خودمان را به «حالِ خوب» هم عادت دهیم. مثلاً بعد از ماه مبارک رمضان، شروع کنید هر روز دعای عهد بخوانید و بعد تصمیم بگیرید و بگویید: «حالا می خواهم عادت کنم و دعای عهد را با گریه بخوانم» اگر این کار را انجام دهید، می توان گفت که این روایت را اجرا کرده اید: «عَوِّدُوا قُلُوبَکُمُ الرِّقَّةَ وَ أَکْثِرُوا مِنَ التَّفَکُّرِ وَ الْبُکَاءِ مِنْ خَشْیَةِ اللَّه»(اعلام الدین/146) یعنی دلِ خود را به رقت قلب عادت داده اید.
هیئتی ها به گریه کردن عادت دارند و می توان گفت: «عَوِّدُوا أَنْفُسَکُمْ الْخَیْرَ» در هیأت محقق می شود. کسانی که به هیئت عادت می کنند و به رقت قلب در هیئت و روضه، عادت می کنند، واقعاً با بقیه فرق می کنند. مثلاً در کنار خانه خدا می توانید ببینید که هیئتی ها در میان سه میلیون زائر بیت الله الحرام در ایام حج، کاملاً متمایزند و با دیگران متفاوت هستند. شما اگر در کنار خانه کعبه بنشینید و نگاه کنید، متوجهِ این تفاوت می شوید. وقتی یک گروه هیئتی از هر کشوری که باشند، وارد می شوند و می خواهند دور بزنند(طواف کنند) به راحتی متوجه می شوید که اینها از بقیه متمایز هستند. مثلاً وقتی دارند طواف می کنند یا در سعی بین صفا و مروه، یک دفعه ای یکی از آنها این شعر را می خواند «به یوم الترویه، محمل ببستند...» و بقیه اشک می ریزند. اینها یک شور و حال متمایزی دارند، اینها بلد هستند ذکر بگویند، اشک بریزند. اینها به گریه کردن عادت دارند.
برنامه یک ساله از رمضان تا رمضان
شما منتظر چه چیزی هستید که اهل رقت قلب شوید؟ شاید برخی بگویند: «ما اول سعی می کنیم که عاشق بشویم، بعد از اینکه عاشق شدیم، همین طوری مثل ابر بهار اشک می ریزیم!» بله، گاهی این اتفاق برای بعضی ها می افتد، ولی آنهایی که در یک زندگی طبیعی اهل رقت قلب شده اند، خودشان را به رقت قلب عادت داده اند. البته برای این عادت، برنامه یک ساله نیاز است و بهترین وقت برای یک برنامه یک ساله از این ماه رمضان تا ماه رمضان بعدی است(امام صادق(ع): مَنْ عَمِلَ عَمَلًا مِنْ أَعْمَالِ الْخَیْرِ فَلْیَدُمْ عَلَیْهِ سَنَةً وَ لَا یَقْطَعْهُ دُونَهَا؛دعائم الاسلام/1/214) (إِیَّاکَ أَنْ تَفْرِضَ عَلَى نَفْسِکَ فَرِیضَةً فَتُفَارِقَهَا اثْنَیْ عَشَرَ هِلَالا؛کافی/2/83) (إِذَا کَانَ الرَّجُلُ عَلَى عَمَلٍ فَلْیَدُمْ عَلَیْهِ سَنَةً ثُمَّ یَتَحَوَّلُ عَنْهُ إِنْ شَاءَ إِلَى غَیْرِهِ وَ ذَلِکَ أَنَّ لَیْلَةَ الْقَدْرِ یَکُونُ فِیهَا فِی عَامِهِ ذَلِکَ مَا شَاءَ اللَّهُ أَنْ یَکُون؛ کافی/2/82)
الان که هنوز آثار روزه و عبادت های ماه رمضان در شما هست، شروع کنید به برنامه ریزی کردن برای یک سال آینده. اگر این کار را انجام دهید، ان شاءالله تا شب قدر سال آینده، به نتایج خوبی خواهید رسید.
بعد از ماه رمضان باید از ثمرات ماه رمضان استفاده کرد. در ماه رمضان خیلی چیزها به ما می دهند، ولی ما بهره برداری نمی کنیم. روز قیامت خواهیم دید که ما تشنه کامان جرعه های معنویت از کنار دریا آب زلال شیرین عبور کرده ایم، ولی خودمان نخواسته ایم و برنداشته ایم! این طور نیست که به ما کم عنایت کنند و لازم باشد که ضجه بزنیم تا به ما زیاد عنایت کنند، بلکه لازم است ضجه بزنیم تا از این عنایت هایی که به ما می شود، بهره برداری کنیم و اینها را برای خودمان حفظ کنیم؛ مکانیزم حفظ کردن هم عادت کردن است، راه دیگری نیست.
حکمت های حسینی
شریف ترین مردم
از امام حسین(ع) درباره شریف ترین مردم پرسیدند. آن حضرت فرمودند: «مَنِ اتَّعَظَ قَبلَ اَن یوعَظَ، وَ استَیقَظَ قَبلَ اَن یوقَظَ؛ کسی که پیش از آنکه پندش دهند، پند پذیرد و پیش از آنکه بیدارش کنند، بیدار شود.» (موسوعه کلمات الامام الحسین(ع)، ص ۷۴۳)
شرح حدیث:
دنیا سراسر پند است، اگر انسان گوش پندشنو داشته باشد. جهان و تاریخ، سراسر عبرت است، اگر انسان چشم عبرت بین داشته باشد. آگاهان و بیداردلان، از در و دیوار، از کاخ و کوخ، از مرگ و بیماری انسان ها، از طلوع و غروب قدرت ها، از شکست و پیروزی انسان ها، از عزت و ذلت اقوام، از فضای گورستان و خفتگان در قبرها، از بی وفایی مال و مقام و ثروت «پند» می گیرند.
نیازی نیست که ما را پند دهند. در هر چیز موعظه و هشدار است. خدا نکند کسی خود را به خواب بزند که بیدار کردنش بسیار دشوار و گاه ناممکن است. آیا مرگ هر یک از آشنایان و عزیزان، یک بیدارباش نیست؟
کاش انسان به مرحله ای از خودآگاهی و بصیرت و هوشیاری برسد که «پیام» ها را درک کند و «هشدار» ها را بشنود و بداند که «زنگ ها برای که به صدا درآمده اند؟»
خدایا! پند و موعظه را محبوب ما بگردان.پیش از آنکه مرگ، ما را بیدار کند، ما را از خواب غفلت بیدار کن.
عطر ماندگار: بیانات مقام معظم رهبری
انتظار مردم از مسئولان
یک نکته ای که در امر اقتصاد همیشه باید مورد نظر مسئولان باشد، این است که انتظار مردم آن است که تصمیم ها و اقدام هایی که مسئولان کشور در مسائل اقتصادی انجام می دهند، در زندگی آنها اثر محسوس و ملموس داشته باشد؛ این انتظار مردم است. کاری کنیم که این انتظار برآورده بشود؛ انتظار به جایی هم هست. اینکه می گوییم «انتظار به جایی است»، به خاطر همین نکته ای است که آقای رئیس جمهور هم اشاره کردند: «ظرفیت های فوق العاده کشور» که من چند مورد را یادداشت کرده ام و طبق آمارهایی که به بنده داده اند، به نظر من قابل توجه است؛ هم ظرفیت های طبیعی، هم ظرفیت های نیروی انسانی.
۱۵/۰۱/۱۴۰۳