روایت« مشعل» از تلاش رانندگان خطوط لوله و مخابرات نفت منطقه جنوب شرق
راهبران میهمانان همیشگی جاده های مناطـق عملیاتی
اعظم محمد شفیع زاده - حمل روزانه میلیون ها لیترمواد سوختی به مبادی مصرف به وسیله خطوط لوله انتقال مدفون شده در زیر زمین، حلقه ای دیگر از زنجیره توزیع است. روزانه مقادیر فراوانی مواد سوختی(بنزین، نفت گاز، نفت کوره و نفت سفید) در خم وتاب این لوله ها حرکت می کنند تاچرخه توزیع سوخت، آنی از حرکت باز نایستد. فرمان این حرکت پویای زیرزمینی دردست کسانی است که بی هیچ منت و ادعایی، روزها و شب های متوالی را دراین جاده ها سپری می کنند تا چشمی به راه نماند؛ تفاوتی نمی کند کجا باید برود، فقط می رود تا هیچ خانه ای حتی در قله قاف، بدون سوخت نماند. اما در کنار راهبران (رانندگان) نفتکش جاده پیما که حمل مواد سوختی را به عهده دارند، پشت رل نشین ها و دست به فرمان های دیگری نیز هستند که نقش پشتیبانی کننده دارند. آنها راهبران وسایل نقلیه سبک و سنگین هستند که درمجموعه ای به نام ترابری ایفای نقش می کنند. آنهایی که وقت و بی وقت آماده اند تا هیچ خطی، بی خط نشود و سیالات درون خطوط لوله بدون لحظه ای توقف به حرکت خود ادامه دهند. سعیدخواجویی راد، رئیس واحد مهندسی ترابری شرکت خطوط لوله و مخابرات نفت منطقه جنوب شرق وهمکاران وی، نمایندگانی ازاین عرصه هستند با حرف هایی که از دل برمی آید و بر زبان جاری می شود. حرف هایی از جنس «ترابری» و خاطراتی از همین جنس در واحدی به همین نام یعنی «ترابری». آنچه می خوانید، اشاره ای است به همین موضوع از زبان رئیس واحد مهندسی ترابری شرکت خطوط لوله و مخابرات نفت منطقه جنوب شرق و برخی همکاران وی در این حوزه عملیاتی.
اینجا تا چشم کارمی کند، بیابان است وباد، رقص کنان درلا به لای خس و خاشاک، پیچ و تاب می خورد. اینجا خطوط لوله ومخابرات نفت منطقه جنوب شرق است. منطقه ای با 1500کیلومترخط لوله انتقال که حوزه استحفاظی آن ازمرز استان هرمزگان و کرمان آغاز وبا گذر از دشت ابراهیم آباد سیرجان (مرتفع ترین دشت ایران) همچنین عبور از سلسله جبال بارز به گله رفسنجان، منتهی می شود. مسیری طولانی بامراکز انتقال نفتی که تا اصفهان، شهر فیروزه ای کشور امتداد یافته است. سعید خواجویی راد، رئیس واحد مهندسی ترابری این منطقه عملیاتی می گوید: خطوط لوله و مخابرات نفت ایران که منطقه جنوب شرق بخشی از آن است، با اتکا به ظرفیت ها و زیرساخت های زیر زمینی و رو زمینی، روزانه میلیون ها لیترانواع فرآورده نفتی را به نقاط مختلف کشور انتقال می دهد ونقش ترابری در کنار دیگر واحدهای خدمت رسان در این حرکت عظیم، بسیارستودنی است.
نه سرمای استخوان سوز و نه گرمای طاقت فرسا
وی فعالیت واحد ترابری درجهت انتقال کلان و پایدار فرآورده های نفتی را بسیار تاثیرگذار می داند و می افزاید: این واحد، مسئولیت انتقال نیروی انسانی، ادوات و تجهیزات و ماشین آلات را که سرمایه های اصلی این شرکت به شمار می آیند، به عهده دارد وهرگونه اشکال یا خطای انسانی در ایفای این نقش، آسیب های جبران ناپذیر به شرکت تحمیل می کند.
خواجویی راد بر نقش حساس ترابری و افرادی را که دراین واحد فعالیت می کنند، تاکید دارد و ادامه می دهد: کار در ترابری سخت است. چه با وسایل نقلیه سنگین و چه با تجهیزات سبک. به این دلیل که هم حفظ و هدایت وسایل نقلیه واحد وهم مراقبت از تجهیزات فنی با این هدف که در حین انجام عملیات، آسیبی به آنها نرسد، اولویت دارند. سلامت انجام کار و حفظ سرمایه های ملی، موارد مهمی هستند که واحد ترابری با هدف سر بلندی شرکت در حفظ منافع ملی به آنها توجهی ویژه دارد.
رئیس واحد مهندسی ترابری شرکت خطوط لوله ومخابرات نفت منطقه جنوب شرق می گوید: نه سرمای استخوان سوز و نه گرمای طاقت فرسا که ویژه مناطق کویری است، نه بعد مسافت و نه هیچ چیز دیگری مانع از آن نمی شود که کارمعطل یا متوقف بماند، هرکجا ودرهرشرایطی که اقتضا کند، ترابری باید در کنار نیروهای عملیاتی حضور داشته باشد تا حلقه خدمت رسانی کامل شود.
به اعتقاد خواجویی راد تنها کسانی از پس شرایط سخت کار برمی آیند که علاقه و عشق را چاشنی کار خود قرار داده باشند وگرنه چه کسی می تواند با این حجم سختی کار در بیابان و دور از دسترسی به امکانات اولیه، با تمام توان به خدمت رسانی مشغول باشند؟ این جز با عشق میسر است؟
توجه بیشتر به سختی کار رانندگان
رئیس واحد مهندسی ترابری شرکت خطوط لوله و مخابرات نفت منطقه جنوب شرق، تقاضایی هم دارد و آن لحاظ کردن سختی کار نیروهای ترابری است.
وی ادامه می دهد: مواقعی پیش می آید که نیروهای ترابری به واسطه انجام عملیات باید زمان طولانی را درسایت عملیاتی حضور داشته باشد؛ اگر برای آنها آیتم «سختی کار» لحاظ شود، شاید بتوان تاحدی زحمات آنها را جبران کرد.
خواجویی راد به عنوان یک علاقه مند به صنعت نفت که سال های متمادی از عمر خود را در آن سپری کرده است، حرف های زیادی دارد.
او می گوید: به صرف دانش فنی – فن محوری- نمی توان نیروی انسانی را درجهت پیشبرد اهداف شرکت هدایت کرد. پیچیدگی برخورد با انسان ها و درک تفاوت ها، آدمی را بر آن می دارد که هر روز درحال فراگیری نکته ای جدید در برخورد با اشرف مخلوقات خداوند باشد.
رئیس واحد مهندسی ترابری شرکت خطوط لوله و مخابرات نفت منطقه جنوب شرق هم همانند بسیاری ازهمکاران خود درمناطق و واحدهای دیگر کمبود نیروی انسانی ماهر، همچنین تجهیزات وماشین آلات فرسوده را چالشی برای خدمات رسانی مطلوب می داند و ادامه می دهد: علاوه بر اینها، پیشبرد اهداف سازمانی درچنین محیط هایی، نیازمند روحیه همدلی و تعاون ارگان های برون سازمانی است.
همیشه پای کار هستیم
حسین ریاحی که سابقه فعالیت 10 ساله را در واحد ترابری منطقه جنوب شرق دارد و امروز مسئول وسایل نقلیه سنگین این منطقه عملیاتی است نیز، ازکار و البته ازحساسیت های آن می گوید.
ریاحی، ترابری را واحدی عملیاتی، پشتیبان و ستادی می داند که با همه واحدها در ارتباط است و درهرعملیات اول ازهمه درسایت حضور می یابند و آخر از همه نیز آن را ترک می کنند.
او می گوید: سرمایه بالایی از واحد ترابری درگیرعملیات ها می شوند، سرمایه هایی مثل نیروی انسانی، ماشین آلات و تجهیزات که تا آخر عملیات پای کار هستند.
ریاحی ادامه می دهد: راهبری یا همان رانندگی، شغلی حساس و طاقت فرساست زیرا برای رسیدن به مقصد یا انجام کار درحین عملیات باید تمرکز زیادی داشته باشد و این مهم انرژی زیادی از او می گیرد. مسئول نقلیه سنگین شرکت خطوط لوله ومخابرات جنوب شرق به برخی مشکلات مانند جا به جایی تجهیزات در روزهای تعطیل اشاره می کند و می گوید: جابه جایی تجهیزات مشمول بارترافیکی و کسب مجوز از سازمان راهداری است، خود داستانی دیگر است که همکاری بیشتری را می طلبد.
نوبت به عبد الرسول شریفی، مسئول وسایل نقلیه سبک منطقه عملیاتی جنوب شرق با 27 سال سابقه فعالیت که می رسد، وی به این مهم که ترابری واحدی همیشه آماده به کاراست و پا به پای دیگر واحدها، درهمه عملیات حضور دارد، تاکید می کند. او خود راحافظ منافع شرکت خطوط لوله و مخابرات نفت ایران می داند و ادامه می دهد: با توجه به امکاناتی که در اختیار داریم، باید جوابگوی کارهایمان باشیم.
جاده و بیابان همدم غالب رانندگان
حسین احمدی و علی اسدالهی، راهبران (رانندگان) زحمتکش شرکت خطوط لوله و مخابرات نفت منطقه جنوب شرق هستند. کارشان یکی است، اما وسیله نقلیه ای که راهبری شان را به عهده دارند، با هم فرق می کند.
احمدی، راهبر وسیله نقیله سنگین و اسدالهی راهبر وسیله نقلیه سبک است. وی می گوید: با 12 سال فعالیت در این حوزه کاری، از کار خود رضایت دارم و لذت هم می برم. به کارم عشق می ورزم و با علاقه آن را انجام می دهم بدون آن که ذره ای احساس خستگی کنم.
اسدالهی هم که مثل احمدی 12سال سابقه کار دارد می گوید: به دلیل شرایط کاری، غالب اوقات ازخانه و خانواده خود دورهستیم و بیابان و جاده همدم مان می شود. او ادامه می دهد: بیشتر مواقع، جاده ای در پیش رویمان قرار دارد که ناهموار است ونامهربان و گاه گاه گرد وخاک و خس و خاشاک مهمان چشم هایمان می شود.
اسدالهی گلایه نمی کند و فقط ازشرایط کاری راهبرانی همچون خود می گوید و می افزاید: ما مهمان همیشگی جاده ها هستیم و خدا نکند هوا زیاد گرم یا زیاد سرد باشد؛ آن وقت است که سختی کار به خاطر بدی آب و هوا بیشتر می شود.
وی ادامه می دهد: خانواده هایمان نیز این را درک کرده اند که برنامه و زمان مشخصی در کارما وجود ندارد. چون هر لحظه ممکن است برای ماموریتی فراخوانده شویم به همین دلیل هرگزاجازه خاموش کردن تلفن همراه خود را هم نداریم وهمواره باید در دسترس باشیم. اینها همه سختی های کارهستند که شاید در چشم برخی سختی به نظر نیاید.
اسدالهی، احمدی، راننده های ماشین آلات سبک وسنگین، شریفی و ریاحی، مسئولان هماهنگ کننده های بالادست آنها وخواجویی راد به عنوان کسی که مسئولیت هدایت ناوگان حمل و نقل خطوط لوله و مخابرات نفت منظقه جنوب شرق با اوست، حرف های خود را زدند، حرف هایی که شاید همه حرف هایشان نبود وتنها به بخشی هایی از کارشان اشاره داشت. اما خوشحال بودند ازاین که همین حرف های جاری شده بر زبان، شاید بردل مسئولان بنشیند و نگاهی تازه تر به راهبران عملیاتی شود.