گزارش از عرشه تا 30 متری زیرآب در بزرگ ترین پایانه صادراتی نفت خام
فداکاری برای خلیج فارس
مرجان طباطبایی به هر میزان که عرشه سراسر سبز اما غبارگرفته پایانه شناور صادراتی «خلیج فارس» در بستر آبی فیروزه ای خلیج فارس چشم نوازی می کند، اما به طبقات زیرین آن که در عمق حدود 30 متری، در محیط بدون نور طبیعی و با صدای گوش خراش تجهیزات صنعتی می رسیم، رد آن زیبایی رنگ می بازد. فضایی که در آن دمای بسیار بالا و هوای گرفته ناشی از کارکرد بویلر و سایر تجهیزات صادرات بیداد می کند و شرایط کار سخت و طاقت فرسا در آن برایمان ملموس تر می شود. پایانه شناور صادراتی (FSU) خلیج فارس که از آن به عنوان یکی از بزرگ ترین مخازن شناور ویژه ذخیره سازی و صادرات نفت خام جهان یاد می شود، از همان زمان نشستن هلیکوپتر، عظمت خود را به ما نشان می دهد: ٣٣٧ متر طول، ٦٠ متر عرض و ٣٣ متر ارتفاع. شناوری با ٢١ مخزن نفت و ظرفیت ذخیره سازی حدود دو میلیون و 200 هزار بشکه ای که تنها اندکی با یک اولترا لارج کرود کریر (ULCC) فاصله دارد و با ساخت آن در سال 1391 جایگزین شناور صادراتی «سورنا»یی شد که حدود 20 سال قبل تر، آن را برای ذخیره سازی نفت میدان های سروش و نوروز و تحویل آن به مشتریان در نظر گرفته بودند. روی عرشه و در یک نمای کلی، لوله های سبز پرشمار مخصوص انتقال نفت برای عملیات دریافت و ذخیره سازی و همچنین صادرات نفت خام به چشم می آید که ردی کمرنگ از لوله های قرمز در میان آنها، مخصوص عبور آب واحد آتش نشانی، نیز مشاهده می شود. در سینه پایانه شناور خلیج فارس و در کنار تاسیسات و لوله های روی عرشه آن، می توان صدای عبور نفت خام را از لوله ها که در آن لحظه در حال دریافت نفت خام از سکوی سروش است، شنید. شناور صادراتی خلیج فارس برخلاف دیگر تاسیسات نفتی دو اتاق کنترل مرکزی دارد. اتاق کنترل موسوم به (CCR) که اصل کار آن کنترل و برنامه ریزی برای دریافت و صادرات است و شبانه روز ذخیره و صادرات نفت خام را با حداقل نفرات زیر نظر دارد. اتاق کنترل دوم هم با اسم (ECR) به موازات (CCR) در طبقات زیرین و در موتورخانه قرار دارد و نظارت و راهبری بویلرها و دیزل ژنراتورها و تجهیزات مربوط به صادرات را بر عهده دارد.