همکار نفتی که برای ترویج فرهنگ مصرف بهینه سوخت فرسنگ ها رکاب می زند
دوچرخه سواری از تهران تا ویتنام
مشعل حمیدرضا محمدی از همکاران نفتی است که با 22 سال فعالیت در وزارت نفت، در حوزه ورزش نیز فعال است. او متولد سال 1355 است که رشته دوچرخه سواری را به صورت حرفه ای دنبال می کند و در حال حاضر عضو تیم سایکل توریست جمهوری اسلامی ایران است. محمدی در معاونت مهندسی، پژوهش و فناوری وزارت نفت فعالیت می کند و قرار است به عنوان سفیر انرژی صنعت نفت با دوچرخه به کشور ویتنام سفر کند تا نقشی در ترویج فرهنگ مصرف بهینه سوخت در خارج از مرزهای کشور داشته باشد. با وی گفت و گو کرده ایم که در ادامه می خوانید.
از چه زمانی دوچرخه سواری را به صورت حرفه ای آغاز کرده اید؟
بیش از 16 سال است که به صورت حرفه ای رکاب می زنم و عضو تیم سایکل توریست جمهوری اسلامی ایران هستم. تا امروز برای دوچرخه سواری های طولانی به کشورهای ترکیه، گرجستان و ارمنستان سفر کرده ام؛ البته خداوند چند باری به من توفیق داده است که با دوچرخه به کربلا و نجف هم بروم. در این سال ها سفرهای داخلی نیز داشته ام که با همراهی گروهی از دوچرخه سواران این اتفاق رخ داده است. در کنار دوچرخه سواری، دوومیدانی را نیز به صورت حرفه ای دنبال می کنم، اما بیشترین انرژی خود را برای تمرین دوچرخه سواری می گذارم؛ به همین دلیل یک روز در میان بین 30 تا 40 کیلومتر رکاب می زنم.
بیشترین مسیر دوچرخه سواری که رکاب زده اید، چند کیلومتر بوده است؟
به خاطر دارم هشت سال پیش برای سفر به گرجستان، فدراسیون دوچرخه سواری از من برای گرفتن تست های لازم دعوت کرد، زیرا هیات دوچرخه سواری در آن زمان بسیار سخت می گرفت و من مجبور شدم فاصله 160کیلومتری را در طول یک روز رکاب بزنم و این یکی از طولانی ترین مسیرهایی بود که در طول یک روز رکاب زده بودم.
علاقه شما به دوچرخه سواری و ادامه آن برچه اساس شکل گرفت؟
آشنایی من با دوچرخه سواری و بعد از آن علاقه مندی ام به این رشته، بیشتر به این دلیل بود که پدر من نیز دوچرخه سوار بود؛ به همین دلیل من نیز از 7 سالگی دوچرخه سواری می کردم. در دوران دبیرستان نیز فاصله خانه تا مدرسه را با دوچرخه طی می کردم، هرچند مسیر بسیار سخت و پر فراز و نشیب بود، اما از اینکه با دوچرخه تردد می کردم، بسیار خوشحال بودم؛ البته این ترددها در دوران دانشگاه هم ادامه داشت. کار خود در صنعت نفت را در بخش بازرسی منطقه عملیاتی نار و کنگان شروع کردم. در آن زمان وسیله تردد برای بازدید از خطوط لوله، یک ماشین نیسان پیکاپ بود و من مجبور بودم برای سرکشی به خطوط روزی 200 یا 300 کیلومتر رانندگی کنم و چون فعالیت فیزیکی چندانی در آن دوران نداشتم، رگ سیاتیک من به گفته پزشکم خشک شده بود؛ از این رو پیشنهاد داد تا برای بهتر شدن شرایط جسمانیم، آب درمانی یا دوچرخه سواری کنم و همین مساله سبب شد تا دوباره دوچرخه سواری را البته این بار به صورت حرفه ای آغاز کنم. در آن زمان به همراه خانواده ام در شیراز زندگی می کردم و می توان گفت شیراز شرایط بسیار مناسبی برای دوچرخه سواری دارد. یک دوچرخه دست دوم خریدم و دوچرخه سواری را آغاز کردم. در همان دوران بود که با یکی از گروه های دوچرخه سواری در شیراز آشنا شدم که همگی دوچرخه سواران حرفه ای بودند که من در کنار آنها توانستم اصول این رشته ورزشی را به خوبی یاد بگیرم. با این گروه به شهرهای مختلف سفر کرده و تجربه های بسیاری را به دست آوردم؛ البته این را هم باید بگویم که اولین سفر خارجی من برای دوچرخه سواری نیز با این گروه بود.
درباره سایکل توریست و تجربه هایی که پشت سر گذاشته اید، برایمان بگویید؟
سایکل توریست، یک ورزش استقامتی است و باید تجربه بسیاری برای سفرهای خود داشته باشید. در سفرهای طولانی معمولا دوچرخه سوار باید همه موارد از جمله آب و هوا، مسیر رفت و برگشت، مکان های مناسب برای تامین آب و غذا و استراحت را بررسی کند تا در طول مسیر دچار مشکل نشود. به خاطر دارم در سفر کربلا از مرز مهران حرکت کردم؛ جاده ای بسیار بد و آسفالت جاده بسیار پایین بود. رانندگان در عراق با سرعت مناسب مانند ایران حرکت نمی کنند و همین مساله می توانست برای من به عنوان دوچرخه سوار ریسک بالایی داشته باشد که البته این سفر چالش های بسیاری برای من به همراه داشت.
ورزشکاران در چنین سفرهایی با چه خطرهایی مواجه هستند؟
معمولا چنین سفرهایی خطرهای خاص خود را دارد، به خصوص وقتی به سفرهای خارج از کشور می روید. در چنین سفرهایی به دلیل آشنا نبودن با شرایط کشور میزبان و راهی که انتخاب می شود، امکان بروز هر خطری وجود دارد؛ به همین دلیل دوچرخه سوار نباید در مکان های ناآشنا برای استراحت کمپ بزند، زیرا خطرهایی مانند حمله حیوانات و سرقت وجود دارد؛ البته هیچ گاه من دچار چنین اتفاقی نشده ام، اما برخی دوستان در سفرهای خود دچار چنین خطرهایی شده اند.
به زودی برای تجربه ای دیگر به ویتنام سفر می کنید، درباره این سفر توضیح می دهید؟
یکی از مواردی که برای انتخاب کشور در رکاب زدن مورد توجه قرار می گیرد، مساله آب و هواست. مورد دیگر، مسیری است که باید در آن رکاب بزنید، یعنی دوچرخه سوار باید مسیری را انتخاب کند که با کمترین سربالایی و سراشیبی مواجه باشد، زیرا چنین دوچرخه سواری هایی طبیعتا استقامتی است. ویتنام به دلیل موقعیت آب و هوایی و مسیر پیش رو بهترین گزینه برای من به عنوان یک دوچرخه سوار است. یکی دیگر از دلایلی که تصمیم گرفتم سفر آسیایی داشته باشم، این است که سفر به کشورهای اروپایی، به خصوص کشوری مانند اسپانیا یا ایتالیا که شرایط مناسبی برای دوچرخه سواری دارند، هزینه بسیار بالایی دارد و اگر من برای چنین سفری درخواست بودجه می کردم، حتما شرکت ملی نفت با آن موافقت نمی کرد. بعد از مشورت با هیات دوچرخه سواری، چند گزینه مانند هند، سریلانکا و ویتنام پیشنهاد شد که من تصمیم گرفتم ویتنام را به دلیل آب و هوا و مسیر مناسب دوچرخه سواری انتخاب کنم.
با توجه به اینکه به عنوان سفیر انرژی صنعت نفت به این سفر می روید، قرار است چه اهدافی را دنبال کنید؟
این یک سفر معمولی نخواهد بود و من اهداف مختلفی را در طول مسیر برای خود در نظر گرفته ام. در واقع در این سفر به عنوان سفیر انرژی صنعت نفت فعالیت خواهم کرد. قرار است نشان دهم که شادابی و سلامت تنها برای جوان ها نیست و ما که میانسال هستیم نیز می توانیم از ورزش به خوبی استفاده کنیم. همچنین در کنار آن می خواهم فرهنگ صرفه جویی همگانی در مصرف منابع طبیعی و حفظ محیط زیست، حرکت به سوی پیشگیری از ناملایمات و آلودگی زیست محیطی، استفاده بهینه از انرژی و منابع طبیعی، کاهش گازهای گلخانه ای و رویکرد توسعه پایدار در کشور و صنعت نفت را ترویج کنم.
در طول این مسیر قرار است از هانوی به سمت شهر هوشی مینه ویتنام بروم و با ورود به ویتنام نیز قرار است نشست هایی در زمینه ترویج ورزش و تندرستی و ترویج فرهنگ مصرف بهینه سوخت در سفارت جمهوری اسلامی ایران در این کشور داشته باشم. این سفر قرار است به مدت 10 روز در مهرماه انجام شود.